Nu zit ik al een tijdje op dit koor, maar nog steeds maak ik allerlei ontwikkelingen door. Net als het koor zelf. Zo kreeg het koor er onlangs een paar verse tenoren bij. En gaf de dirigent me te verstaan dat ik een toontje lager moest zingen. Dus ik een paar stoelen afzakken, van de g-sleutel naar de f-sleutel, en aansluiten bij de bassen. Rock bottom.
Een echte bas zal het natuurlijk in alle toonaarden ontkennen, maar ze hebben het maar makkelijk hoor, de bassen. Een beetje de grondtoon brommen, meer is het niet. De tenoren moeten meestal het vuile werk opknappen: billen samenknijpen om die hoge As te zingen zonder te zakken. Maar niet te hard zingen. En niet teveel afknijpen. En ook proberen niet teveel te zakken, anders zit het hele koor in zak en as, zeg maar.
Jaja, het niveau daalt.
Aan de andere kant zie ik het koor als geheel grote hoogte bereiken. Meer tenoren is meer beter, sowieso. In het voorjaar was ons theaterconcert een doorslaand succes waar we met plezier op terugkijken. En afgelopen week nog kregen we een staande ovatie na Gister Nog. Volgt u het nog? Hoe dan ook: het is altijd leuk als ze rechtop voor je staan na zo’n hoogtepunt.
That’s what she said.
Comments are closed.