Hoe houd je iets na 298 jaar nog steeds vers? Als je op 13 april in de Geertekerk was, weet je het antwoord: iets met podiumdelen en orgels en smart casual outfits. Wacht, ik ga iets te snel. Even een paar stappen terug.
Op 11 april 1727 – ho, te ver terug.
Woensdagavond 14 december 2022. Ik zit bij mijn allereerste Lamusa-bestuursvergadering, als aspirantbestuurslid nog, dus een beetje voor spek en bonen, en hoe het precies gebeurt weet ik niet, maar op de een of andere manier loopt het vooruitkijkgesprekje een beetje uit de hand en ergens in de loop van de avond zitten we elkaar wat verbluft aan te kijken, met tussen ons in een aantal regels tekst die eindigen met “Pasen 2025 Matthäus-Passion?” (Ik dacht nog: is dit normaal? Nee dus.)
Zouden we dat ook hebben opgeschreven als we wisten wat we onszelf op de hals haalden? Een Matthäus-Passion is al een behoorlijke productie, maar geheel op zijn Lamusa’s moesten we er natuurlijk wel iets origineels van maken, en dan ook nog op het hoogst haalbare niveau. Zeven subsidie-aanvragen, 24 koorleden plus 24 projectleden, 16 orkestleden, 6 solisten, een compleet aangepaste partituur, een benefietveiling met 29 kavels, een concertdraaiboek met 12 subchefs die elk een eigen taak moesten coördineren, 15 podiumdelen, twee orgels, ontelbare uren zelfstudie, een crowdfundingwebsite, een gemankeerd ticketsysteem met talloze mails van verwarde kaartkopers tot gevolg…
Maar ook: een uitverkochte Geertekerk. Een rij voor de deur tot aan het einde van de straat. De magie van het moment. Even stilte na afloop, en dan: een staande ovatie.
Dat smaakt eigenlijk wel naar meer. Vind ik zelf. Vinden meer mensen. Publiek. Koorleden. Wonderlijk: zo’n stuk van bijna drie uur, en tóch is het niet genoeg.
Foto’s: Jelmer de Haas
Comments are closed.